آوا پزشک

یک اکسیژن ساز ، دستگاهی است که در خارج از محیط بیرون آورده و آن را برای افرادی که دارای شرایط پزشکی هستند که نیاز به اکسیژن درمانی دارند، تمیز می کند. این شرایط شامل بیماری های تنفسی است که باعث جلوگیری از جذب اکسیژن کافی از قبیل بیماری مزمن انسدادی ریوی (COPD) و آسم می شود و همچنین سایر شرایطی که تنفس مانند آپنه خواب و فیبروز کیستیک را تحت تاثیر قرار می دهد. کنسانتره های اکسیژن نیاز به نسخه پزشک دارند و نمی توانند بیش از مقررات خریداری شوند.

کانال های ثابت کننده اکسیژن از دهه 1970 استفاده شده و کنسانتره های قابل حمل در سال های اخیر به طور فزاینده ای محبوب شده اند. اکثر مدل ها هوا را با استفاده از دو روش انجام می دهند: جریان مداوم، که بدون توجه به الگوهای تنفس کاربر، هوا را با سرعت ثابت ارائه می دهد. و جریان پالس، که اکسیژن را تنها زمانی فراهم می کند که کاربر در معرض استنشاق قرار دهد. مدل های غول پیکر قابل حمل معمولا یک تا سه لیتر اکسیژن در هر دقیقه (LPM) تحت جریان جریان مداوم و یک تا 6 لیتر در دقیقه تحت تنظیم جریان پالس؛ آنها دارای تنظیمات قابل تنظیم برای جابجایی کاربران با تنظیمات مختلف هستند. با این حال، برخی از مدل ها فقط تنظیمات جریان پالس را نشان می دهند. اکثر مدل ها به برق برای استفاده مسکونی متصل می شوند و همچنین حاوی یک باتری قابل شارژ است که اجازه می دهد تا آنها را از خانه دور کند. گرچه نقاط قیمت با نام تجاری و مدل متفاوت است، اکثر کنسول های قابل حمل امروز قیمت بین 2000 تا 4000 دلار فروخته می شود.

اکسیژن ساز gba کمک های ضروری برای بسیاری از افراد مبتلا به شرایط تنفسی است زیرا آنها در طول شب هوا تمیز می شوند. این راهنما به طراحی و عملکرد توابع غلظت اکسیژن قابل حمل و همچنین مدل های متمرکز کننده با توجه به صاحبان آن نگاه می کند.

چگونه کنسانتره های اکسیژن قابل حمل کار می کنند؟

پیش از دهه 1980، بیماران نیاز به اکسیژن درمانی عمدتا به مخازن اکسیژن تحت فشار متکی بودند. در حالی که این تانک ها بسیار موثر هستند، آنها نیز نسبتا ناکارآمد هستند؛ تامین کنندگان باید به طور مرتب به بیماران مراجعه کنند تا منابع اکسیژن را در مخزن (ها) خود دوباره پر کنند. بیماران برای هر بازدید کننده خانگی هر ماه تا اواسط دهه 1980 پرداخت می کردند، زمانی که مدیکر یک نرخ ماهانه برای این خدمات را تأمین کرد. پس از این تغییرات، صنعت پزشکی با دوام (DME) برای ترویج هزینه ها، متمرکز کردن اکسیژن را افزایش داد.

واحد مرکزی اکسیژن در ابتدا بلند، سنگین و ثابت بود. در اوائل سال های 2000، اکسیژن ساز یوول برای کمک به بیماران هنگام دور شدن از خانه هایشان pofex معرفی شدند.

همانطور که در جدول زیر توضیح داده شده است، کنسانتره قابل حمل دارای مزایای خاصی نسبت به سیستم های مخزن اکسیژن تحت فشار است. با این حال، یکی از معایب قابل توجه کنسانتره قابل حمل وجود دارد: زمان کار آنها تا زمانی که مخازن اکسیژن ساز  نیست، زمانی که دستگاه را نمی توان به یک خروجی وصل کرد و باید باتری را خاموش کند.